Time flies when you're having fun!

Hallootjes! Na elkaar meerdere malen aan de blog herinnerd te hebben, is ie hier dan eindelijk. De vorige blog eindigden we bij aankomst in Koh Phangan. De eerste volle dag zochten we een mooi strandje op in het noorden van het eiland. Achterin de pick-up reden we er met volle vaart naartoe, en crosten we tussen de palmbomen door. We merkten gelijk dat Koh Phangan alweer heel anders is dan Koh Tao, waar we net vandaan kwamen. Qua grootte alleen al, maar ook qua winkeltjes, indeling etc. Aangekomen op het strand sprongen we gelijk de (warme!) zee in, even 'afkoelen'. Dat kan dus niet in de zee van Thailand, dus na een tijdje zochten we onze handdoekjes op. De rest van de dag relaxten we wat op het strand en deden we niet veel bijzonders, ook wel eens fijn! 's Avonds toen we onderweg waren naar de nightmarket om wat eten te halen, werd Annelies ineens helemaal niet lekker. Duizelig, hoofdpijn, misselijk, etc. We aten daarom snel wat en gingen snel terug naar het hostel. Annelies dook snel haar bed in en Martine zocht wat nieuwe vrienden op en maakte er een gezellig avondje van.
De volgende dag, de dag van de fullmoonparty, zouden we bij een lokaal schooltje kunnen kijken waar een deel van het geld van het hostel (en dus ook ons geld) naartoe gaat, dat stond in ieder geval op de website. Eerst bleek dat niet meer te kunnen volgens de eigenaresse, maar na wat aandringen wilde ze ons toch nog het schooltje laten zien. Annelies sleurde zichzelf uit bed, want wilde persé mee, en 10 minuten later waren we met z'n negenen onderweg. Het schooltje was een school voor kinderen uit Burma die niet de Thaise taal spreken en dus niet naar een gewone school kunnen, maar op deze manier toch les krijgen, goed initiatief! Een deel van de kinderen was al weg, maar met de kindjes die er nog waren mochten we spelletjes gaan spelen. Vooral het puzzelen was populair en langzamerhand kwamen alle kindjes een beetje los, erg leuk om te zien! Ook knutselden we nog wat uit papier (kroontjes, kettingen en vliegtuigjes), wat de kinderen erg leuk vonden. Bijzonder om het verschil tussen deze basisschool en onze basisscholen te zien! Na een uurtje moesten we weer gaan en na nog een potje voetballen met de jongens en doei te hebben gezegd vertrokken we weer naar het hostel. 's Middags deden we niet veel, behalve op jacht gaan voor een shirt voor de fullmoonparty. De fullmoonparty wordt elke maand met volle maan gehouden, waarbij een strand helemaal vol staat met feestgangers, er verschillende stages met muziek zijn en waar je kan touwtje springen met een groot brandend touw (hebben wij verstandig genoeg niet gedaan haha). Ook bestel je je drankjes niet in een glas, maar gaat het alleen per emmer (bucket). Daarnaast heeft iedereen een fel shirt aan en is geschminkt met neon verf. 's Avonds barbecueden we eerst met iedereen van het hostel op de rooftopbar, waarna we na enig drankspelletje naar de fullmoonparty vertrokken. Een heel gezellige avond met veel dansjes volgde.
De volgende ochtend (of middag?) voelde Martine zich iets minder goed, wat resulteerde in een rustig dagje. Uiteindelijk zijn we 's avonds nog wel naar de Amsterdam bar (echt waar) met een mooi uitzicht gegaan om de zonsondergang te bekijken, maar deze was er helaas niet. De naam van de bar doet z'n naam eer aan aangezien je er ook wiet kan roken. Het vooroordeel dat alle Nederlanders wiet roken houden ze zo lekker in stand :).
De volgende dag, maandag 23 mei, vertrokken we naar Koh Phi Phi. Via een boot, bus en nog een boot kwamen we daar eind van de middag aan. We waren nog niet eens een uur op het eiland en het begon al te regenen. We aten wat en liepen daarna een rondje over het eiland, dat kan hier namelijk gewoon want het is heel klein. Er rijden hier verder ook geen auto's of scooters (behalve de politie, ook voor het eerst dat we die zien). Onderweg kwamen we verschillende bordjes tegen voor de evacuatieroute voor een tsunami. Naast een richting stond er ook op: ga naar het binnenland en zoek een hoge plek op. We konden het ons moeilijk voorstellen hoe heftig het moet zijn geweest. Na later wat filmpjes opgezocht te hebben vonden we het nog steeds heel bizar.
Op dinsdag hadden we dé boottour van Koh Phi Phi gepland, waarbij we zouden gaan snorkelen langs de mooiste eilandjes en strandjes. Helaas gooide het weer roet in het eten. Door storm, regen en wind ging de tour niet door en moesten wij een andere dagbesteding zoeken. Laat dat nou nét niet kunnen op een eiland dat draait om het strand. We zochten dan ook maar een restaurantje op en planden de rest van de dag een beetje onze trip naar Maleisië. Eerst was het plan om na Koh Phiphi naar Koh Lanta te gaan, maar aangezien het weer overal op de eilanden slecht was besloten we maar gelijk terug te gaan naar het vaste land en namen daarom de volgende dag de boot naar Krabi. Die dag is dan ook verkozen tot dilemmadag. We wilden namelijk zon. Aangezien die op dat moment nergens in Azië te vinden was en komende week ook niet zou komen volgens alle weerapps, hebben we de rest van de dag naar alle mogelijke plekken en vluchten gekeken (Filipijnen, Australië, Sri Lanka etc). Op Krabi was verder ook niks te doen vanwege de regen dus we hadden hier alle tijd voor. Na bijna een vlucht naar Sri Lanka te hebben geboekt, zijn we uiteindelijk toch bij ons eerste plan gebleven en besloten we naar de plekken in Maleisië te gaan waar het weer niet héél slecht is. We skipten daarbij dan ook helaas de eilanden Langkawi en Penang.
Op donderdag vlogen we (na nog geen 12 uur eerder de vlucht te hebben geboekt:)) naar Kuala Lumpur. Om op het vliegveld van Krabi te komen was alleen nog een kleine uitdaging. De avond ervoor dachten we een taxi te hebben geregeld, maar deze beste man kwam om 6 uur 's ochtends niet opdagen. Stonden we dan in de stromende regen. Aangezien er verder ook geen taxi te bekennen was, fixte Annelies even een 'taxi' door aan een wachtende man in een pick-up te vragen of hij ons 'even' wilde brengen. Hier had hij eerst niet zo veel zin in, maar na wat aandringen van omstanders ging hij uiteindelijk toch akkoord, fijn! Op het vliegveld was het lastig om ontbijt te vinden, maar uiteindelijk vonden we (ietwat chemische) yoghurtjes. De vlucht had flink wat turbulentie, maar ruim een uur later kwamen we veilig aan in Kuala Lumpur, waar we er ook gelijk achter kwamen dat het hier nóg een uur later was. Wisten we niet, haha! We pakten gelijk de bus naar het busstation van Kuala Lumpur. Vanuit hier namen we de bus naar de Cameron Highlands. Het busstation had heel veel weg van een vliegveld. Er waren namelijk gates, boardingtimes, arrivaltimes en er werd aangegeven als een bus 'delayed' was. Uiteindelijk stapten we in de meest luxe bus tot nu toe en 4,5 uur later stapten we uit in een stuk lagere temperatuur dan we gewend zijn (alsnog 25 graden). De busrit lijkt qua tijd lang, maar het was totaal geen straf aangezien de weg ons leidde langs een waterval, de eerste theeplantages en heel veel mooie uitzichten. We hadden wederom nog geen hostel geboekt, maar wel al iets leuks gezien op internet. We liepen helemaal uit het 'centrum' richting de bergen en vroegen ons af of dit wel goed ging. Uiteindelijk kwamen we aan bij een heel leuk, primitief guesthouse! We werden met open armen ontvangen door de Australische eigenaar en er hing een relaxte sfeer. 's Avonds hadden we onze eerste ervaring met de uitgebreide Maleisische keuken. Gezien de drie culturen in Maleisië konden we kiezen tussen Maleisisch, Indisch, Chinees, Islamitisch, Westers etc! We kozen, na aanraden van onze hostelgenootjes, voor Indisch! Na het eten sloten we ons aan bij het kampvuur van het hostel, wat uiteindelijk een heel gezellig avondje werd! We probeerden onder andere het record lege bierblikjes stapelen te verbreken. We kwamen tot 12 van de 14, net niet genoeg! Overigens was het allemaal wel ook écht primitief, toen we een douche wilde nemen kwamen we erachter dat deze ijs en ijskoud was! Dat werd dus niet douchen maar afspoelen.
Op vrijdag hadden we een tour door de Cameron Highlands geboekt. We twijfelden even of onze jeep wel kwam opdagen, maar uiteindelijk kwam het goed en deden we de tour met maar 1 ander Turks meisje. We begonnen de tour in de jungle en zochten de grootste bloem van de wereld op! Onze gids had er gelijk zin in, hij ging als een sneltrein van start! Je had geen tijd om even 2 seconden en foto te maken, zoals ons tourmaatje vanaf het begin al deed, want dan was je hem kwijt. Via smalle, soms gladde weggetjes, een waterval en wat steile hellingen, kwamen we na een uur aan bij de bloem. De bloem bracht veel insecten met zich mee en na een heuse fotoshoot begonnen we weer aan onze weg terug. Onderweg ging onze gids nog op jacht naar een goede bamboe en liet ons bamboewater proeven. Na ons jungle avontuurtje reden we nog langs een (soort van) traditioneel dorpje waar we gingen bamboeblaaspijpschieten en speelden we wat met de kindjes. Daarna reden we door naar de reden waarom we naar de Cameron Highlands zijn gegaan, de theeplantages! Onderweg zagen we ze al steeds meer tevoorschijn komen en zagen we mensen aan het werk op de plantages. We eindigden bij een mooi uitzichtpunt waar we eerst de theefabriek bezochten en daarna lunchten met de theeplantages op de achtergrond. Wat was het hier mooi! Na al dit moois te hebben bewonderd en na de nodige foto's reden we verder naar de butterflygarden. Naast mooie, gekleurde vlinders en kleurrijke en exotische bloemen hadden ze hier ook schorpioenen, grote kikkers, gekko's, salamanders, slangen en hele vieze grote insecten. Deze zaten gelukkig wel allemaal in een kooitje. Onze laatste stop was bij de strawberryfarm, maar deze was helaas niet zo bijzonder. We mochten nergens in en zagen uiteindelijk meer plantjes dan aardbeien. 's Avonds genoten we weer van de gezelligheid, sfeer en het kampvuur met onze Duitse en Spaanse vrienden. Zo leuk om te zien dat het hele hostel zich 's avonds bij elkaar verzamelt en niks moet en alles mag. Fijne sfeer!
De volgende dag (4e achtereenvolgende dag dat we vroeg - voor 8 uur - opstonden) namen we de bus naar de Taman Negara, het oudste regenwoud van de wereld. Na de bus stapten we in een bootje die ons in drie uur op de bestemming zou brengen. We waanden ons voor even in de National Geographic tv, want we vaarden door de jungle waarvan je de beelden normaal gesproken alleen maar op tv ziet! Gezien de lage waterstand moesten we twee keer de boot uit omdat deze vast zat en we dus even moesten duwen haha! Bij aankomst boekten we, na enige twijfel van Martine gezien de fysieke inspanning en haar tegenstribbelende lichaam, een jungletour van 2 dagen waarbij we zouden overnachten in een grot, vet! In de volgende nacht werd Martine helaas ziek (koorts, keelpijn, hoofdpijn, oorpijn, noem maar op). We probeerden de tour nog te verzetten naar de volgende dag, maar door de weinige aanmeldingen was er geen betere optie dan de tour doen en terug kunnen wanneer het niet meer ging. We pakten onze tassen en herpakten deze bij de rivier aangezien er nog drie 1,5 liter flessen (al je water voor 2 dagen) en het eten voor 2 dagen bij moest, plus je matje en slaapzak. We begonnen onze trekking bij de Canopy Walk, 7 bruggen van in totaal 450 meter lang die ons dwars door de jungle leidden. De bruggen waren wiebelig en hoog. Een foto maken was daarom ook ietwat lastig en je moest je goed vasthouden. Als je naar beneden en opzij keek, keek je tientallen meters de diepte van de jungle in, gaaf om te zien! Na dit brugavontuur vaarden we in 2 uur naar het startpunt van de hike. Martine's lichaam riep op dat moment heel hard: doe het niet en ga naar bed. Dit keer won de wilskracht het niet. Zij vaarde daarom terug naar het startpunt en dook snel voor de komende 24 uur haar bed in. Erg gezellig was dat niet, zo alleen op de kamer. Annelies ging wel verder en trok de jungle in. De eerste dag zouden we 8 km lopen naar de grot waarin we zouden slapen. De jungle was eigenlijk precies zoals je het zou verwachten, veel insecten, bloedzuigers (waar je op moest letten dat die niet op je kropen en ze anders er vanaf halen), lianen in alle soorten en maten en heel veel omgevallen bomen die natuurlijk niet worden opgeruimd. De tocht bestond dan ook voornamelijk uit over heel veel boomstammen klimmen, maar over het algemeen was het prima te doen, er was een soort van pad en het was niet al te steil. Opzich prima voor de eerste dag want met flink wat kilo's op je rug en de warmte was het zwaar genoeg! Net voordat het donker werd kwamen we aan bij de limestone cave, onze slaapplaats voor die nacht. Allereerst liet onze gids ons de 'douche' zien. En nee, niet een douche die boven je hoofd hangt, maar een klein beekje in de buurt van de grot, weer een nieuwe (gave) ervaring! Van het water werd je niet echt schoon, maar in ieder geval wel een stuk schoner dan dat we waren! Gedurende de dag was ik voornamelijk opgetrokken met een stel uit België, heel gezellig! Verder bestond onze groep voornamelijk uit Fransen, die niet heel goed Engels konden en voornamelijk met elkaar optrokken. Na de douche was het tijd om te koken. Zonder enige stroom of water, werd het water om te koken gehaald uit de rivier en moest er hout gehakt worden voor het vuur. We begonnen met een lekkere gemberthee (gekookt water kan je namelijk gewoon drinken) en begonnen daarna aan het snijden van de groenten. Uiteindelijk aten we rijst met groenten en ei, en er zat nog veel smaak aan ook. Al met al veel beter dan ik me had voorgesteld! Overigens wonen in een grot natuurlijk ook vleermuizen. Als je hier met een zaklamp op schijnt gaan ze vliegen en laat Saar (uit België) nou net 1 minuut daarvoor hebben gevraagd of het een feit of fabel was dat als een vleermuis in je haar vliegt deze er nooit meer uit gaat. Jullie raden het al, dit bracht bij ons alle drie de nodige schrikkreetjes met zich mee toen ze soms wel erg dicht boven ons hoofd vlogen haha! Na 's avonds nog wat te hebben nagepraat na het eten, maakten we ons bedje klaar voor de nacht. Het bed bestond om precies te zijn uit een groot zeil waar iedereen zijn matrasje van nog geen centimeter dik oplegde. Een groot verschil met gewoon op de grond gaan liggen was er dus niet. Toen iedereen net in bed lag, kregen we eerst nog bezoek van Porky Piggy, het stekelvarken dat in de grot woont en de restjes van het eten ging opeten, grappig om te zien! Daarna ging iedereen maar slapen. De nacht verliep fijner dan gepland, maar alsnog werd ik vaak wakker door de pijn in m'n rug/armen/buik. Even omdraaien en we konden er weer een uurtje tegenaan! 's Ochtends pakten we na het ontbijt onze spullen en begonnen we aan de tweede dag. Het had de hele nacht geregend dus het was vrij glad op het pad en vooral de eerste 4km ging het pad veel omhoog en omlaag en de hele dag klommen we weer over grote en kleinere omgevallen bomen, goed blijven opletten dus! Op een stuk moesten we zelfs eerst nog takken weghakken omdat we er niet door konden. Onderweg zagen we een slang, grote kikker, een grote hagedis, hoorden we een aap en verschillende exotische vogels en natuurlijk veel insecten en onze grote vriend de bloedzuiger. Rond een uur of 3 kwamen we aan bij het eindpunt en maakten we onze lunch (noodles) klaar. Een uurtje later werden we weer opgehaald door de boot en vaarden we terug naar het beginpunt. Annelies zocht de kamer in het resort weer op, waar ze een nog steeds zieke Martine aantrof, maar de koorts was gelukkig ietsjes beter. Ondertussen had Martine contact gehad met het thuisfront over wat nu verstandig was. Met die beet van de hond in Vietnam (dus kans op rabiës) is ziek zijn namelijk een stuk gevaarlijker. Na een belletje met de alarmcentrale van de ANWB werd er verteld dat ze eigenlijk niet helemaal het juiste vaccin heeft gekregen en dat ze echt even langs de dokter moest om dit te laten checken. Dit kon morgen pas dus 's avonds aten we wat in het dorpje en doken we lekker vroeg ons bed in.
Maandag 31 mei, de volgende dag, stapten we 's ochtends de bus in naar de Perhentian Islands. Na 10 uur kwamen we aan bij de boot, maar we moesten dus eerst naar het ziekenhuis wat zo'n 50km verderop was. Met de taxi (veel te duur achteraf) reden we er in een uurtje heen. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis moest er eerst betaald worden voor het doktersbezoek natuurlijk. Ik kreeg een nummer en op de eerste verdieping moest ik wachten totdat dat nummer aan de beurt was, ik was meteen aan de beurt. De dokter hoorde mijn verhaal aan en snapte mijn bezorgdheid. Ze adviseerde om bloed te laten prikken. Voordat ik bloed kon laten prikken moest ik natuurlijk eerst weer betalen. Daarna vonden de verpleegsters het wel erg bijzonder dat er een westers meisje bij hun zat en werd er dus flink gegiecheld. Nadat er bloed was geprikt, moest ik het bloed zelf naar het lab brengen. Toch wel even anders dan in Nederland, haha. Met de resultaten liep ik weer terug naar de dokter en zij vertelde me dat ik me geen zorgen hoef te maken over rabiës, gelukkig maar! Ik kreeg wel antibiotica mee voor de keelontsteking. Hopelijk gaat het snel beter!
Na het ziekenhuis avontuur (Martine verzamelt ondertussen ziekenhuisbezoekjes in het buitenland) zochten we een goedkoop hotel op, zodat we de volgende ochtend naar de haven konden gaan om uiteindelijk op de Perhentian eilanden te eindigen. Over deze prachtige eilanden zullen we verder uitweiden in onze volgende blog!

De volgende wist-je-datjes willen we graag met jullie delen:
Wist je dat...
- De kerstversiering en 'happy new year' wensen nog overal in Thailand hangen?
- De meeste mensen (locals en toeristen) denken dat we uit Duitsland komen, en soms zelfs Zweden?
- De Thai moeite heeft met woorden vertalen naar het Engels? Er worden regelmatig letters vergeten of woorden compleet verkeerd gespeld. Nog nooit gehoord van Google Translate denken wij?
- Je overal uit respect je schoenen uit moet doen in Thailand? Gegarandeerd vieze voeten dus!
- We tot nu toe eigenlijk nog geen persoonlijke spullen zijn kwijtgeraakt of vergeten (op het eerste hostel na), maar we wel echt heel vaak onze fles water op tafel laten staan. Er is al regelmatig iemand heel lief achter ons aan gerend om m alsnog te geven.
- We het idee hebben dat de Maleisische taal deels is afgeleid vanuit de Engelse uitspraak. Bus is bas, taxi is teksi, ambulance is ambulans etc.
- We ons soms niet op ons gemak voelen in Maleisië door de korte broeken en hemdjes die we dragen tussen alle geklede moslima's.

Veel liefs,
Annelies en Martine