Indrukwekkend Indonesië!

Lieve allemaal,

Op dinsdag 14 juni namen Martine en ik helaas afscheid van elkaar. Wat een fantastische 2 maanden hebben we samen gehad! Daarna ging ik nog naar een pubquiznight met hostelgenootjes en ook de volgende dag vermaakte ik mij prima in de stad en het gezellige hostel! Op donderdag vertrok ik vroeg naar het vliegveld en vloog vanaf Kuala Lumpur naar Jakarta. Na een drugscontrole met een hond, inclusief heftig geschreeuw, kwam ik aan. Dominic zou een uurtje later landen en ik nam de shuttlebus naar de goede terminal en gate - wat ook allemaal maar afwachten was of het klopte, want goed aangegeven was het niet. Na heel veel sterwardessen, een belangrijkse sjeik inclusief fotoshoot naast mij en veel toeristen zag ik na een tijdje eindelijk Dominic verschijnen! Do's vlucht was lang en was blij dat ze geland was. Ze had geen oog dicht gedaan dus was lekker moe. We gaven elkaar een dikke knuffel en boekten daarna bij het busstation gelijk een busticket naar Bogor, normaal gesproken een uurtje van Jakarta. Aangezien het en Ramadan, en half 6 dus spits was, deden we er alleen 2,5 uur over. In de bus was een local zo lief om alvast het vrouwtje van ons hostel te bellen, aangezien zij ons wel kon ophalen van het station. Eenmaal aangekomen in Bogor en we de bus nog niet eens uit waren, hadden we al 16 taxi aanbiedingen gekregen - door alleen maar mannen natuurlijk. Die mannen vormden zich vervolgens in een kring om ons heen, aangezien we nogal een bezienswaardigheid waren in het niet hele toeristische Bogor. Binnen in een bushokje verstopten we ons maar achter onze tassen en na een tijdje werden we opgehaald en naar het hostel gebracht. Aangezien het al een uur of 8 was, hadden we honger dus we vroegen naar een restaurantje. De vrouw zei dat ze wel een leuk en goedkoop restaurantje wist en we werden daar gedropt. Nog voordat we konden zeggen dat dit er heel luxe en waarschijnlijk boven ons budget uitzag, was ze al verdwenen. Bij binnenkomst bleek het wél een enorm leuk restaurantje te zijn! Goedkoop en met een hele leuke moderne uitstraling. Ons eerste dinertje samen was dan ook superlekker! Ook was het de vuurdoop voor Dominic om met stokjes te eten. Het was even wennen, maar ging al snel goed! De volgende dag werden we voorzien van een lekker ontbijtje en namen we daarna de taxi naar de Botanische tuinen. We werden letterlijk midden op de weg gedropt en wisten niet aan welke kant de ingang was. Op goed geluk kozen we een kant, gelukkig de goeie. We slenterden de hele dag een beetje rond. Het was mooi, groot, maar niet geweldig. 's Avonds liet het lieve zorgzame en gastvrije vrouwtje van ons hostel ons zien hoe we pindasaus moesten maken, interessant om te zien en grappig hoe soepel zij alles mengde en prakte en hoe onhandig wij dat deden. Maar, dat maakte de pindasaus er niet minder lekker op. Met de 4 andere Nederlanders uit ons hostel aten we met de familie lekkere typische Indonesische hapjes en kwamen we erachter dat sommige Nederlandse woorden hetzelfde zijn in het Indonesisch, zoals handdoek, koelkast, klompen en gang, erg grappig!
De volgende dag wilden we naar Yogyakarta, maar gezien de grote afstand moesten we 's ochtends om kwart voor 5 weg. Eerst met de metro naar Jakarta waar we vervolgens de trein konden pakken. We reisden met Lieke en Kirsten, twee andere Nederlandse meiden uit het hostel, die hetzelfde plan hadden. De treinreis was een hele belevenis. In Nederland zeuren we altijd maar dat het druk is in de trein, maar dit was pas écht druk. Elke halte dachten we dat het nu écht niet meer paste en hoopten we dat er mensen uit gingen, maar in tegenstelling tot dat kwamen er steeds meer bij en paste het nog steeds (net als het motto van Azië: alles past). Alhoewel, passen was een groot woord, het was meer overleven en zorgen dat we niet de trein uit vielen wanneer de deur open ging. Overigens was iedereen in de trein moslims en waren wij de enige westerse meiden daar. Na een uur kwamen we eindelijk aan in Jakarta en kon de treinreis van 8,5 uur naar Yogyakarta beginnen. Die was vooral lang, maar gelukkig zaten we in de meest luxe klasse en reden we langs heel veel mooie rijstvelden! Bij aankomst liepen we 2 minuten naar een hostel dat we op internet hadden gevonden en wezen alle taxiverzoeken af. 's Avonds hadden we best wat moeite met eten vinden, maar uiteindelijk belandden we bij een heel lokaal, maar blijkbaar heel bekend restaurantje met lekkere nasi goreng en kletsten we gezellig met wat locals die het maar stoer vonden dat wij maar met z'n tweeën op reis waren (vonden wij wel normaal haha).
Op zaterdag 18 juni stonden we om half 5 's ochtends op, want om 5 uur werden we met de taxi opgehaald om naar de Borobudur, een groot boeddhistisch heiligdom, te gaan. Onderweg zagen we de zon opkomen en het uitzicht toen we daar aankwamen was onwijs mooi! De mist trok nog op en de fijne ochtendzon gaf alles een magisch filtertje! De foto' s die we steeds vooraf zagen waren al mooi, maar als je er dan echt loopt is het nog veel mooier! We maakten de nodige foto's en kwamen ook Lieke en Kirsten tegen. Na nog wat rondjes lopen, liepen we weer terug naar onze taxi, die ons naar de Prambanan bracht, het grootste Hindoe-Javaanse tempelcomplex van Indonesië. Gelijk bij binnenkomst boden drie studenten ons een gratis rondleiding aan om hun Engels te oefenen. Aangezien we wel wat achtergrondinformatie konden gebruiken, gingen wij in op hun aanbod en kwamen we aardig wat te weten, wat we ontzettend goed hebben onthouden natuurlijk. Achteraf een krabbeltje op hun papiertje en natuurlijk een foto en iedereen was gelukkig. Om een uur of 1 kwamen we terug in het hostel. De rest van de middag bestond uit dingen uitzoeken voor een meerdaagse tour twee vulkanen en uit de hoe-verplaats-ik-mij-zo-droog-mogelijk-naar-m'n-lunch uitdaging. Het regende namelijk heel hard, maarja, we hadden honger. 's Avonds boekten we een driedaagsetour naar de Bromovulkaan en Ijen krater. 's Avonds gingen we op tijd ons bedje in, want om half 7 de volgende ochtend werden we alweer opgehaald. We moesten eerst weer 8,5 uur met de trein, alleen zaten we nu een klas lager, waardoor de treinreis meer bestond uit overleven. De bankjes waren namelijk zo raar gevormd, dat onze rug een paar uur na aankomst nog steeds krom stond, zo voelde het tenminste. We waren dan ook blij toen we welgeteld 1 halte languit op het bankje konden liggen en hoopten dat er niet weer mensen naast ons kwamen zitten. Dit gebeurde de volgende halte al helaas. Bij aankomst in - het ietwat overstroomde, maar nog steeds begaanbare - Probolinggo, kwamen we aan bij het kantoor van Hans Adventure, lekker Nederlands. Dat was het niet, dus we vragen ons af waar de naam vandaan komt. We kregen informatie over de volgende dag en na een simpel hapje eten volgde nog een uur in de bus scheurend door de bergen, de hoogte in. Van Hans gingen we door naar Rudi' s Hostel, die geen of een ijskoude druppel water had om te douchen. We doken maar snel ons bed in. Gezien de hoogte en kou, hadden we een dikke deken maar koude neustopjes. De tourinformatie Hans had ons verteld dat we om 3 uur op moesten staan en we om 3.30 uur weg zouden gaan. We waren welgeteld 1 minuut en 45 seconden uit bed toen er op onze deur werd geklopt en iemand vroeg in Swahilisch Engels: 'Ready to go?'. We stonden een beetje perplex, want we waren en net wakker, en het was pas 3.02 uur, maar we trokken maar snel onze 5 lagen kleren aan en stapten in de veels te kleine jeep. In de vierpersoons jeep zaten we met 8 personen opgevouwen. Was niet zo erg, warmden we tenminste een beetje op, maar na een paar minuten werden we gelukkig toch wel verdeeld over 2 jeeps. In alle vroegte scheurden we nog verder naar boven naar het uitkijkpunt om de zon op te zien komen. We hadden een goed plekje bemachtigd, maar helaas kwam de zon na een uur in de kou staan wachten toch aan de andere kant op. Stonden we dan. De zonsopgang was niet eens zo mooi, dus we besloten als eerste het uitzichtspunt te verlaten, onze jeeps tussen alle 200 andere jeeps te zoeken (best een uitdaging) en zo als eerste op de Bromo te staan. Onderweg naar beneden liet de zon zich wel van z'n mooiste kant zien. Annelies probeerde dit nog al rijdend door de vieze ramen van de jeep vast te leggen, maar totaal onverwacht viel dat resultaat een beetje tegen. Eenmaal beneden aangekomen, kwamen er 86 paarden aangerend om ons maar al te graag een lift naar boven te geven. Zagen we er dan zo belabberd uit? Als echte Hollanders wilden wij natuurlijk gewoon naar boven lopen en na zo'n 20 minuutjes kwamen we bij een lange trap aan die ons naar de Bromo zou leiden. We waren inderdaad als een van de eersten, waardoor het zand net leek alsof je door verse sneeuw liep, vet! Onderweg naar boven begon het ook ineens te regenen. Toen we op onze handen keken bleek het geen regen, maar zand en as te zijn! De Bromo is wat dat betreft namelijk nog redelijk actief - ook al is de laatste uitbarsting 20 jaar geleden - waardoor er altijd grote zandwolken naar boven komen. Binnen no time waren we dan ook helemaal 'ondergesneeuwd' en superaantrekkelijk. We liepen wat rond over de rand en genoten van het uitzicht. Het was erg onwerkelijk om er nu ook echt te zijn! Als je goed luisterde hoorde je het onderin de krater ook veel kleine explosies, waardoor er vervolgens weer veel rook naar boven kwam en daarna op ons belandde. Bij terugkomst ontbeten we met rijst en ei en daarna stond ons weer een dagje bus te wachten, die ons naar het gebied van de Ijen krater bracht. Daar kwamen we eind van de dag aan. We doken nog de heerlijke hotspring/tub in die bij het hostel zat (en echt heet was) en na wat eten gingen we om 8 uur al naar bed. De wekker ging namelijk al om half 1 's nachts! Slapen hebben we alleen niet echt gedaan omdat de plaatselijke moskee het leuk vond om heel veel geluid te produceren.
Om 1 uur 's nachts vertrokken we met onze groep (3 Canadese meiden en drie Amerikaanse jongens) naar de Ijen krater en het blue fire. De tocht omhoog was zwaar, ruim een uur liepen we steil omhoog een helling van 45 graden op en onze guide bleef maar zeggen: nog maar 1 km! Het was pittig, maar het feit dat dit de enige plek op aarde is waar je het blue fire kan bewonderen was een grote motivatie! Om een uur of 3 kwamen we boven aan en daalden we vervolgens af naar het blauwe vuur. Ons gasmasker mochten, en wilden, we opzetten, want het stonk echt onwijs naar zwavel. In het donker een steile afdaling maken was ook een hele uitdaging! Onderweg kwamen we veel mijnwerkers tegen die met manden van 100 kilo met gele stenen erin op hun nek naar boven liepen en dat allemaal zonder gasmasker, te bizar voor woorden! Toen we beneden aankwamen was het uitzicht onwijs mooi! Het maken van een goede foto was helaas onmogelijk, maar het is te omschrijven als een gigantische gaspit. Na een fotosessie en genieten van dit fenomeen liepen we naar het kratermeer toe. We voelden aan het 'water' en dit was warm! Later hoorden we dat de gele stenen ontstonden uit dit meer. Hoe het werkt weten wij ook niet precies, maar het klinkt vet. Daarna liepen we weer omhoog, vroegen we ons af hoe we de weg in het donker zonder te vallen hadden bewandeld, en klommen we nog verder omhoog om de zonsopgang te bewonderen. Alleen, toen de zon eenmaal opkwam, vonden we de andere kant met het uitzicht op het kratermeer dat steeds meer zichtbaar werd, veel mooier. Dit resulteerde in een afwisselende fotoreeks van beide kanten. Het was zó onwerkelijk daar te staan! We beseffen waarschijnlijk pas thuis hoe vet het écht was, maar konden nu al optimaal genieten. Na de zonsopgang begonnen we aan onze tocht naar beneden. Daar waren we in het begin blij mee, maar dat veranderde ook al snel aangezien door de steile helling onze benen sneller wilden dan ons lichaam aankon en het dus alsnog vrij inspannend was. Om 7 uur 's ochtends - we hadden het idee dat het al 2 uur 's middags was - kwamen we weer beneden en gingen we eindelijk - oeps - ontbijten (wit broodje met gekke jam en een ei). Het busje zette ons af bij de ferry, waar we de boot naar Bali namen. Vanaf daar zaten we nog 4 uur in een lokale bus en na nog een taxi te hebben genomen kwamen we eindelijk in Ubud aan. We zochten naar een hostel en vonden een schattig typisch Balinees guesthouse, wat een beetje leek op een tempel. Na een hapje eten doken we vroeg al ons bed in, want we waren kapot! Na vijf dagen achter elkaar supervroeg opstaan - waar we aan gewend raakten-, kon nu het genieten beginnen! De volgende dag verkenden we Ubud, een leuke markt, allemaal leuke winkeltjes en hele leuke eettentjes.
Op donderdag 23 juni huurden we een scooter om ermee naar de bekende rijstveldterrassen en een waterval te rijden. De rijstvelden waren mooi, maar we hadden ze mooier verwacht. Daarnaast was alles was op het toerisme gemunt. Overal hoorden we money money money. Wij gingen daar als echte Hollanders niet op in en maakten overal stiekem foto's van :). Vervolgens reden we door naar een grote waterval. Hier wilden we heel graag onder douchen, alleen dat was zo makkelijk nog niet. De waterval was hoog en brengt dus een sterke stroming met zich mee. Na de halve waterval binnen te hebben gekregen, onze ogen steeds dicht deden in de hoop iets vooruit te komen, wat ook niet werkte - we gingen eerder weer achteruit - en flink veel lachbuien verder, bereikten ook wíj de waterval. Opnieuw een vinkje op de bucketlist! Weer terug in het centrum sloegen we nog wat souvenirs in en 's avonds aten we gezellig met Lieke en Kirsten.
De volgende dag zouden we om 11 uurworden opgehaald voor de boot naar Gili. Toen we om 10 uur nog rustig te zaten ontbijten, kwam onze chauffeur al vrolijk binnenlopen. Gelukkig hadden we een groot deel al ingepakt dus waren we snel klaar. Eind van de middag kwamen we aan op Gili Trawangan. Nu was het echt even tijd om te relaxen! Zaterdag tot maandag bestonden dan ook vooral uit op het strand liggen, in de zee dobberen, onbedoeld het hele eiland rondlopen, schommelend de zonsondergang kijken en gezellige avondjes dansen. Ook was Dominic op zondag jarig! Dit wilden we op zaterdagavond vieren, maar door de ramadan stopt alles om 12 uur. Gelukkig liep bij ons de muziek wel 6 minuten uit! Zondagavond probeerden we het nog een keer maar toen was het overal uitgestorven. Kort samengevat: goed gefeest! Verder bestond de dag uit taart eten, mensen proberen duidelijk te maken dat ze jarig was en bruin worden. Heerlijke dag! En wanneer vier je nou je verjaardag op een wit strand met blauw water aan de andere kant van de wereld? Genieten!
Inmiddels zijn we net aangekomen in Seminyak. We hebben nog maar een week en dan zit het er alweer op! Maandag op dinsdagnacht vliegen we vanuit Bali terug naar huis en komen dinsdag rond het middaguur weer aan op Nederlandse bodem.

Hierbij weer de wist-je-datjes van Indonesië.
Wist je dat:
- In Indonesië nog veel Nederlandse invloeden te zien zijn vanuit de VOC-tijd. Veel Indonesiërs hebben wel een familielid uit Nederland, sommige woorden zijn hetzelfde en soms zien we ineens groot op een bord: 'bitterballen' staan.
- Hier vaak op bordjes voor hostels staat: 'Hot and cold water'. Aangezien warm water hier blijkbaar een luxe is en het niet vanzelfsprekend is dat je warm doucht (hebben wij ook al ondervonden).
- Iedereen die naar Indonesië op vakantie gaat, Java ook zeker niet mag overslaan.
- Dominic voor het eerst in haar leven flink verbrand is. De zon is hier zo sterk dat je je bijna non-stop moet insmeren.
- Annelies heel goed is in over de kleinste dingen struikelen - niet vallen.
- Indonesiërs blanken 'buleh' noemen. Soms horen we het woord wel eens vallen en weten we dat het over ons gaat. Als we er dan op reageren kijkt iedereen altijd verschrikt, grappig :).
- Mensen regelmatig met ons op de foto willen. Soms moet er 1 schaap over de dam zijn en dan komen de anderen uit de groep het toch ook maar vragen :).

Liefs,
Dominic en Annelies